Grimmauld Place 12

Dom Syriusza Blacka

Syriusz siedział w fotelu przy kominku i popijał wolno herbatę z cytryną, patrzył jak ogień strzela w piecu i odetchnął cicho. Obok na stoliku leżała książka jednak Black najwyraźniej stracił ochotę do czytania, wolał wpatrywać sie w ogień, to było dla niego bardzo relaksujące

Postanowił zrobić jakieś konkretniejsze zakupy dla przyjaciela, bo Stworek najlepszej jakości jedzenia mu nie przynosił. No i czasami 'przypadkiem' coś przypalał. Za to Remus dbał o swojego starego przyjaciela, nie chcąc, by czegokolwiek mu zabrakło. Wszedł więc do domu Blacka i wszedł do kuchni, kładąc siatki z zakupami w kuchni.
- Głodny? - Spytał na tyle głośno, że Syriusz go słyszał, choć był w drugim pomieszczeniu. Remus wyjrzał przez drzwi i uśmiechnął się. - Dzień dobry, Łapo. - Powiedział spokojnie, swoim ciepłym głosem, po czym wrócił do kuchni. Spokojnie przyrządzał dla niego spaghetti.

- Luniek -Ucieszył się i zaraz wstał poprawiając ciepły szlafrok
- No całkiem...Stworek znowu przypalił kotleta...bezużyteczny skrzat- Mruknał niezadowolony i spojrzał na przyjaciela
- Dziękuje ,że tak o mnie dbasz- Objął go lekko i zaraz umył ręce w zlewie
- No to co gotujemy ?- zapytał zaciekawiony czując przyjemny zapach

Przechylił głowę z delikatnym uśmiechem, stojąc nad garnkiem, gdzie robił sos. 
- Nie mogę co prawda cały czas robić ci jedzenia, bo mam pracę, ale gdy tylko mam czas zawsze chętnie przyjdę. - powiedział z uśmiechem. - Możesz wstawić makaron, Łapo. - Wskazał na szafkę, gdzie był makaron. - Kupiłem sól, więc dodaj ją. - Wskazał na siatkę, drugą ręką mieszając sos. 
- Biedny, ten skrzat cię zagłodzi. - Westchnął.

- Remi, przecież wiesz ,że zawsze jesteś tu mile widziany- Uśmiechnął się łapiąc za paczkę z makaronem i zaraz nagrzał wody w garnku i wsypał makaron - O to dobrze bo sól jusz się powoli kończy, ostatnio wysłałem po nia stworka to kupił cukier..ten skrzat chyba nie umie czytać - Mruknął wsypując sól do makaronu i zamruczał zadowolony - Będzie dobrze, w końcu Lunatyk jest przy mnie i karmi mnie jak się powinno - Roześmiał się wesoło, zawsze był gadatliwy gdy ktoś go odwiedzał, nic dziwnego...w końcu siedział cały czas w domu z skrzatem , którego szczerze nie cierpiał, w takich warunkach każdego może dopaść samotność- Jak było ostatnio w pracy ?

Zaśmiał się.
- Łapo, sądzę jednak, że on doskonale umie czytać, jednakże robi Ci na złość. - Powiedział spokojnie i wymieszał dokładnie sos, gasząc ogień. Spojrzał na niego. 
- Tak, jak zjemy to zrobię Ci na najbliższe dwa dni jedzenie. Chociaż pewnie prędzej wpadnę. Nie prowadzimy na razie lekcji, ale trzeba pilnować dzieci. James jest dla nich za bardzo wyrozumiały. - Westchnął biorąc tarkę oraz ser, po czym zaczął go trzeć.

- Na złość...hmmm..ja mu dam - Uśmiechnął się jakby miał jakiś plan
- Stworek ! Cukier kup !- Zawołał a gdy skrzat przyszedł Łapa wręczył mu pieniądze.Gdy Stworek podszedł, Black dumny jak paw ze swojego planu spojrzał na Remuska z zadowoleniem
- Geniusz nie ? - Zapytał i zaraz ściągnął z ognia gotowy makaron. Uśmiechnął się lekko
- Remi jesteś moim wybawcą - Objął ukochanego w pasie i zadowolony pomógł mu nałożyć jedzenie
- Po Rogaczu można się było tego spodziewać - Rozesmiał się cicho i nalał soku do szklanek
- A jak radzi sobie Harry ?

Remus uśmiechnął się patrząc na Stworka, a gdy ten wyszedł, zwrócił wzrok na Syriusza.
- Myślisz, że jak mu powiesz odwrotnie, to kupi sól? - Zaśmiał się - może zadziała - zarumienił się delikatnie gdy go objął, więc wywinął się zwinnie by nałożyć im obiadu. 
- Harry... Ma O z eliksirów. James mówił, że dzisiaj pójdzie porozmawiać z Snape'm. - Usiadł do stołu, podając mu wino by nalał. - Poza tym idzie mu dobrze. U mnie i Jamesa ma W, z wróżbiarstwa i zielarstwa ma P. Zdolna bes.. Zdolny chłopak. - Zawahał się tylko z powodu tego, że to siebie uważał za bestię.

-No mam taką nadzieję -Westchnął cicho i spojrzał na Remusa z uśmiechem
-W innym wypadku będziesz musiał zostać moim dostawcą soli Remusku -Roześmiał się cicho i zamyślil się na chwilę
-Hmm...można tego spodziewać,ten wredny Wycierus na pewno specjalnie obniża mu oceny -Mruknął jedząc obiad
-Pyszne

Remus spojrzał na niego krytycznie znad talerza, po czym odetchnął spokojnie.
- Nie mów tak na niego. Uważam, że to wina Harrego, że za bardzo się puszy, jak tylko Severus zwróci mu uwagę. - Powiedział w obronie Snape'a po czym wbił widelec w makaron i zaczął kręcić w zastanowieniu. 
- To James go za mocno rozpieszcza. Wpadłem raz do nich na lekcję, bo potrzebowałem Weasleya, a Harry bardzo mocno mylił zaklęcia. - Mruknął.

-Co to za zmiana Luniek? -Zdziwił się i jadł makaron z sosem
-Przecież obaj wiemy jaki jest Snape -Mruknął cicho patrząc na ukochanego i nie rozumiejąc jego zachowania
-Harry..jest dobrym i pracowitym uczniem -Zauważył i westchnął
-I dobrze, że go rozpieszcza...należy mu się po tylu latach życia z tymi mugolami

- To prawda, że do najlepszych ludzi nie należy, ale nie można go aż tak osądzać. - Westchnął i pogładził jego policzek z uśmiechem.
- Oczywiście, że tak, Syriuszu. Ale nie w szkole. W szkole ma się uczyć odpowiedzialności za siebie, a nie liczyć na wpływy ojca czy moje.

-Tak czy inaczej nie lubię go -Mruknął jedząc obiad spokojnie nieczęsto się zdarzało , że niezgadzali się z Remusem.
-Niby tak ...ale Harry nie potrzebuje wpływów -Machnął ręką
-W końcu jest w Gryfindorze

Westchnął ciężko.
- Jednakże uważam, że gdybyśmy dali mu szansę pokazać się z innej strony, lepiej go poznać, na pewno byś go polubił. Syriuszu, ja mu wiele zawdzięczam. - Wyprostował się i spojrzał w bok. - Przygotowuje mi eliksiry, żeby przemiany nie były takie bolesne i żebym panował nad sobą. - Mruknął odkładając widelec. W zasadzie tylko poskubał trochę obiadu. - Nie chcę, żebyś był dla niego wredny.  On przeżył więcej niż Ty, James i ja razem wzięci. - Mruknął i napił się wody. 
- Och, Harry jest wspaniały, ale nie jest ideałem Syriuszu. Nie wymagaj od niego zbyt wiele. Nie będzie najlepszy pod każdym możliwym względem. Na co pokazują jego oceny z historii magii i eliksirów.

-Pf...jakby on kiedykolwiek był dla mnie miły....ale dobrze, postaram się być milszy dla Wycier...ekhem...Severusa -Westchnął cicho i zaraz spojrzał w oczy Remuska
-Coś mało jesz kochanie -Zamyslil się -No tak....to już niedługo -Stwierdził , cóż odkąd Remi brał eliksiry od Snape to mniej cierpiał a Syriusz mniej się martwił

Odetchnął spokojnie jednak uśmiechnął się do niego ciepło, lekko speszonym jego "kochanie". 
- Tak... W najgorszym wypadku Wrzeszcząca Chata stoi dla mnie otworem. - Westchnął cicho, z własnej woli przysuwając się do niego i wtulając delikatnie w jego ramiona, główkę wtulając w jego klatkę piersiową. Po prostu miał taką potrzebę, żeby się do niego przytulić.

- Spokojnie Remusku, będzie dobrze- Obiecał mu i pocałował go w czubek głowy
-Dotrzymam ci towarzystwa podczas pełni - Obiecał zaraz obejmując go spokojnie, uśmiechnął się delikatnie, przesłodki był ten jego Remusek

Uśmiechnął się do niego niewinnie, całując czule w policzek. 
- Kocham Cię... - Szepnął wtulając się w niego mocno, głowę układając przy jego ramieniu. - Zawsze przy mnie byłeś... Nigdy mnie nie zawiodłeś... - Uśmiechnął się lekko.

- Ja ciebie też, nigdy cię nie opuszczę Luniaczku- Uśmiechnął się zadowolony i pocałował go w usta
- Jesteśmy dla siebie stworzeni

Spojrzał na niego z uśmiechem. 
- Kocham cię. - Pocałował go delikatnie w usta i westchnął. - Jedz, Łapo. Ja tu trochę ogarnę. - Westchnął wstając i zmywając blat.

Zjadł szybko i zaraz pomógł mu z sprzątaniem
- Stworek powinien to posprzątać a nie my- Stwierdził wkładając naczynia do zlewu.Zaraz pojawił się Stworek z CUKREM , Syriusz warknął zły

Remus uśmiechnął się.
- Jest już stary, daj mu trochę luzu. - Powiedział spokojnie, spojrzał na Stworka gdy ten wszedł.
- Spokojnie, kochanie.. Przecież już mamy sól. - Uśmiechnął się lekko.

- Ale on to robi specjalnie ! SPECJALNIE ! Remusie - Spojrzał na ten cholerny cukier i podał paczkę ukochanemu
- Może weźmiesz sobie do szkoły z 2 kg ? Ja mam już ponad 10 i nie mam pojęcia co mam robić z taką ilością cukru...cholera..hmmm- Zamyślił się
- Wiem ! Jeszcze raz mi brzydal bedze na złość robić to mu każę ten cały cukier zjeść o !

Zaśmiał się wesoło biorąc od niego paczkę i kładąc na bok. 
- Chętnie wezmę, nie będę musiał chodzić do kuchni po cukier. - Spojrzał z uśmiechem w jego oczy. - Kochanie, nie każ mu jeść 10 kilogramów cukru. To go może zabić, a tego nie chcemy, tak?